कोजागरी पौर्णिमा तशीही होती!

पूर्वी पुण्यात सारसबागे मध्ये कोजागरी पौर्णिमा साजरी करण्याचा हौशी पुणेकर मंडळींचा शिरस्ता असायचा!
म्हणजे जेंव्हा टीव्ही चॅनेल्सचं करमणुकीचं जाळं नव्हतं आणि कॉम्प्युटर व मोबाईल ह्या गोष्टींशी केंद्रित भावविश्व नव्हतं; तर निसर्गसान्निध्यात, बागेत फिरायला जाणे ह्या गोष्टी ही मन प्रफुल्लित करायच्या तो काळ!

तेंव्हा मग बऱ्याच जणांची कोजागरी पौर्णिमेची रम्य संध्याकाळ कुटुंब आणि मित्रपरिवार सह सारसबागेत फुलत असे!

"शुक्रतारा, मंद वारा,
चांदणे पाण्यातुनी..
चंद्र आहे, स्वप्नं वाहे,
धुंद या गाण्यातूनी.."

अशा मंगेश पाडगावकरांच्या काव्याच्या ओळी रसिक मना मनांत रुंजी घालायच्या!

गाण्याच्या भेंड्या व्हायच्या. चंद्राकडे पाहत नाजूक भावना फ़ुलायच्या. भेळ, मसाला दुधाचा आस्वाद घेतला जायचा!

आता हे हळुवार भावविश्व राहिले नाही. आधुनिक समृद्धीच्या काळात ही कोजागरी पौर्णिमा आता करमणुकीच्या अत्याधुनिक साधनांसह मंदधुंद वातावरणात पार पडते!

तरीही अशा चांदण्या रात्री, माझ्यासारखा एखादा बंगल्याच्या टेरेसवर एकांतात चंद्राकडे पाहत असे आपले कवीमन फुलवत असतो..
"मसाला दूध घेत पाहता नभातील चंद्राकडे
मनात मात्र असते लोभस मुख प्रियतमेचे!"

- मनोज कुलकर्णी ('मानस रूमानी')